Jak pozwać bank o kredyt frankowy?

W dzisiejszym artykule zajmiemy się tematyką kredytów frankowych, a konkretnie kwestią na jakich podstawach można pozywać bank, tak aby maksymalnie zwiększyć nasze szanse na zwycięstwo.

Pozew w sporze z bankiem opiera się na tych samych zasadach i przesłankach co pozwy wnoszone w innych sprawach w postępowaniu cywilnym. Oznacza to, że musi on spełniać warunki określone w art. 126 i art. 187 Kodeksu Postępowania Cywilnego (k.p.c.) tj.

1) oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;

2) oznaczenie rodzaju pisma;

3) osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności;

4) podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;

5) wymienienie załączników

Oraz

1) dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe także oznaczenie wartości przedmiotu sporu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna;

1¹) oznaczenie daty wymagalności roszczenia w sprawach o zasądzenie roszczenia;

2) przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, a w miarę potrzeby uzasadniających również właściwość sądu;

3) informację, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia.

Podstawa prawna, na której opiera się większość pozwów przeciwko bankom, dotyczy niedozwolonych klauzul umownych zawartych w umowach kredytowych. Zgodnie z art. 385¹ § 1 Kodeksu cywilnego (k.c.) niedozwolonymi klauzulami są takie postanowienia zawarte w umowie z konsumentem, które nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione, a także kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy . Nie dotyczy to jednakże postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane jednoznacznie. Postanowienia nieuzgodnione indywidualnie to takie, na które konsument podczas zawierania umowy z bankiem nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności dotyczy to postanowień przyjętych z wzorca umowy, których stosowanie jest jedną z najczęstszych praktyk kredytodawców. W przypadku umów kredytowych banki zazwyczaj korzystają z gotowych wzorców, które praktycznie nie wymagają zmian przy zawieraniu umowy z poszczególnymi klientami – uzupełnia się je od dane z dowodu osobistego i zaledwie kilka innych informacji, aby dopasować je do indywidualnych klientów.

Oceny, czy umowa jest zgodne z dobrymi obyczajami, a także czy nie zawiera klauzul wskazanych w art. 385²  Kodeksie Cywilnym, dokonuje się poprzez analizę jej treści, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową, która zawiera postanowienia podlegające ocenie. Kluczowym jest fakt, że umowy o kredyty frankowe są ocenianie według stanu na moment ich zawarcia, co w praktyce oznacza, iż bierze się pod uwagę czas, w którym nie było jeszcze wiadome co się wydarzy z kursem walut, a w szczególności nie można było przewidzieć, że kurs franka do tego stopnia się zmieni.

W sytuacji, w której zostanie potwierdzone, że  w umowie zostały zastosowane klauzule niedozwolone, konsument przestaje być nimi związany. Oznacza to, że te postanowienia w umowie, które uznano za abuzywne, nie wywołują skutków prawnych, jednakże podkreślić należy, iż pozostała część umowy obowiązuje w niezmienionym zakresie.

Przekładając powyższe na przykład umów frankowych, w przypadku uznania, że zawarta w umowach frankowych klauzula indeksacyjna jest niedozwolona, oznacza to, iż kwota zaciągniętego kredytu nie może być określana w stosunku do kursu franka, co w konsekwencji powoduje, iż powinna zostać zwrócona kwota nominalna, wyrażona w złotówkach.